De eerste stap richting verandering, is het daadwerkelijk nemen van die eerste stap. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar waarom is dat zo moeilijk? Ik zie twee hoofdredenen die deze eerste stap zo moeilijk maken
Als eerste zijn we gewoonte dieren. Op zich logisch, want gewoonte geeft veiligheid. Je weet wat je kan verwachten. Je bent er als het ware op voorbereid. Dit geldt voor positieve onderwerpen, maar ook vreemd genoeg voor negatieve onderwerpen. Stel je hond valt uit naar andere honden. Stel je hebt een werkgever die je kleineert wanneer dat mogelijk is. Het is al een tijdje bezig en daardoor weet je precies wanneer dit gebeurd. Je zorgt er daarom ook voor dat de situatie niet ontstaat en hij je niet kan kleineren. Je zou de situatie wel willen veranderen, maar je bent bang dat als je iets verandert het verergert. Dus doe je maar liever niets en probeer je de situatie te ontwijken.
Veranderen is eng. Een nieuw huis, samen gaan wonen, vakantie, enz enz. Elke verandering in ons leven geeft bij de meeste mensen een stukje spanning/stress. En dat proberen we het liefste te ontwijken. Of zo te plannen dat we zoveel mogelijk weten waar we aan toe zijn. Het veranderen van gedrag geeft onzekerheden. Als je hier niet dagelijks mee bezig bent, is dat onbekend terrein. Je weet niet wat je kan verwachten en je kan er daardoor ook niet op voorbereiden. Het is daardoor eng om aan die verandering te beginnen.
Aan de andere kant hebben we de maatschappij. Een maatschappij waarbij perfectie wordt beloond en falen wordt gestraft. Waar er verkiezingen zijn van bijvoorbeeld de slechts gekleed bekend persoon. Maar waarom? Om maar even in te zoomen op dat voorbeeld. Is het omdat ze een keer iets aan hebben gedaan wat niet echt goed staat? Maar waarom worden ze niet beloont voor het initiatief dat ze hebben genomen om eens iets anders te proberen? Te belonen voor vernieuwing?
Door nieuwe dingen uit te proberen en te leren van iets wat niet werkt (of wel natuurlijk), wordt je alleen maar wijzer en slimmer. Door mensen af te straffen die vernieuwend zijn, druk je de creativiteit de kop in. Mensen worden bang om iets nieuws uit te proberen. Mensen worden dan steeds meer eenheidsworsten die maar meelopen met de menigte. En dan is het cirkeltje weer rond. Want meelopen met de menigte is veilig. Je valt niet op en daardoor worden je overlevingskans weer vergroot. Want wanneer je uit de menigte stapt, ben je een veel makkelijkere prooi.
Dat was even een zijstapje. Het belangrijkste deel is perfectie. Mensen die het niet goed voor elkaar hebben, hebben dus gewoon gefaald (in de ogen van de maatschappij). En falen kan niet, want dan ben je voer voor de menigte. Zeggen dat je een probleem met je hond hebt, is dus openlijk bekennen dat je gefaald hebt. Veel mensen voelen zich daardoor ook schuldig en kruipen liever ergens ver weg in een hol. Willen liever niet gezien worden. Schaamte neemt de overhand.
Maar als we dit nu eens omdraaien. Als de mensen de ruimte krijgen om te proberen. De kans krijgen om iets anders te doen. Zou dat niet beloond moeten worden? Want alleen wanneer je weet wat goed is, weet je ook wat fout is. En zonder iets anders te proberen, zal je ook niet veranderen en weet je ook niet wat goed is.
