Geschreven door Brigitte
Geschreven door Arvid
Al vroeg gaat de wekker. Rustig maak ik alles klaar en ga gewapend met een verse warmhoud mok op weg naar het hoge noorden. Geschatte reistijd, 2uur plus. Maar onderweg geniet ik van de mooie zonsopkomst en het weer. Om 10 uur arriveer ik, zoals afgesproken.
Om 10:00 uur arriveerde Arvid, volgens afspraak. Even het probleem besproken onder het genot van een kop thee: het passeren van andere honden gaat nogal ongemakkelijk. Ik lijn Sem altijd aan en breng daarbij te veel spanning (lees: stress) over via de lijn. Bij gebrek aan mijn leiderschap neemt Sem zelf het heft in handen en trekt naar de passant toe.
Oorzaak van de stress: slechte ervaringen met loslaten en spelmomenten tijdens de lessen op de hondenschool, te weinig toezicht op een meute ravottende honden. Daarbij krijg ik als roedelleider het Spaans benauwd bij het horen van blaffende, grommende honden. Geen wonder dat Sem het dus op z’n eigen manier wil aanpakken! De oorzaak van m’n eigen angst is me nog steeds niet duidelijk. Maar dat is ook niet het belangrijkste, hier aan werken wel!
Rustig luister ik naar het verhaal over de problemen en de stress die om de hoek komt kijken bij het benaderen van andere honden. Door de stress geeft Brigitte het leiderschap uit handen en neemt Sem, haar hond, het over. Hij lost het op zijn manier op, wat niet wenselijk is. Ook wordt even zijdelings genoemd dat er een kleinschalig pension in de buurt is waar ze niet langs durft te lopen. Prima denk ik, daar gaan we in ieder geval naar toe, naast de honden die ze heeft geregeld om mee te werken.
Plan van aanpak: stukje wandelen met de hond. Hierbij werd duidelijk dat ik zelf veel te gespannen was. Arvid gooide meteen de knuppel in het hoenderhok en stuurde erop aan dat we de kennel moesten opzoeken.
We gaan even een stukje wandelen. Als snel bemerk ik dat Brigitte constant wisselt van gedachten. Dit is heel mooi te zien aan de hond. Concentreert ze op het naast lopen, dan doet hij dat ook, zonder dat er een woord gesproken wordt. Leid ik haar af door vervelende vragen te stellen, dan neemt Sem het over en gaat voorop lopen. Brigitte kan dus met haar gedachten de hond sturen!
Aan het einde van het pad stuurt ze linksaf. Vraagtekens reizen bij mij op. Volgens mijn idee moet het pension rechtsaf zijn. Dus vraag ik even wat we gaan doen. “De normale route lopen”, krijg ik als antwoord. Right, dat duurt een half uur en dat vind ik zonde van de tijd. Laten we naar het pension gaan, is dan ook mijn voorstel. Ik zie Brigitte haar gezicht betrekken en de stress druipt er vanaf. Tja, ik ben er niet bij geroepen om een lekkere wandeling te maken. Dat kan later ook nog wel een keer.
Via het bospad liepen we langs de achterkant, want daar zitten de honden in de kennels en is het geblaf het hardst te horen.
Ter hoogte van de kennel kreeg ik een droge keel en klamme handen.
Net zolang als nodig was, hebben we bij de blaffende honden op de hurken gezeten en gestaan.
Achter de kennels aangekomen, doen de honden waar ze goed in zijn: blaffen. Brigitte gaat volledig in de stress. De honden zijn niet te zien en kunnen ook zeker niet door de omheining heen breken. Toch, ook al blijven we een tijdje daar op de hurken zitten, komt de rust bij Brigitte niet terug. Dat vraagt om een andere aanpak, we gaan de honden opzoeken. Door ze te zien kan Brigitte werken aan haar angst.
Daarna hebben we gevraagd of we niet even op de binnenplaats mochten kijken en langs de kennels lopen. Dat was helaas niet mogelijk. Maar de eigenaar vond het geen enkel probleem om 2 Duitse Herders los te laten op de binnenplaats, zodat we aan de andere kant van het hek kennis konden maken met de twee honden. Eerst moest ik zelf ontspannen bij de honden, daarna kwam Sem erbij. Toen dat goed voelde, liepen we weer terug naar de achterzijde met Sem, naar het lawaai. Ik kon me steeds beter ontspannen.
We mogen niet het terrein op, maar kunnen wel voor het hek blijven wachten terwijl de honden aan de andere kant uit de kennels worden gehaald. Sem hebben we voor de zekerheid even achter gelaten. De honden komen al blaffend aanrennen. Brigitte is alleen niet bang voor de honden op deze manier. De angst komt wanneer Sem er bij is. Dus wenk ik om Sem te komen brengen. Langzaam komt de rust terug bij Brigitte. Als afsluiting gaan we nog een keer achterlangs wat nu geen probleem meer met zich meebrengt.
Toen brak de tweede fase aan. We benaderden de eerste hond, Mas, de Rhodesian Ridgeback. Sem en Mas kenden elkaar nog niet.
Eerst aangelijnd elkaar passeren. De tweede stap was dat Arvid Sem aangelijnd vasthield, terwijl ik voorop liep en Sem naast me probeerde te houden. Wanneer Sem de aandacht voor mij dreigde te verliezen en gefocust raakte op Mas, moest ik Sem even ‘wakker maken’ door hem met m’n vingers een duwtje te geven. Dan is alle aandacht voor de passant even weg en kan ik weer eenvoudig zijn aandacht terugwinnen.
Dat deden we nog een tweede keer…alleen gebeurde er iets dat ik niet wist. Terwijl ik voorop liep, maakte Arvid de lijn van Sem los. Ik was alleen maar bezig om die hond naast me te houden, dus toen we gepasseerd waren zag ik Arvid vanuit m’n ooghoek niet meer direct achter me en Sem liep ineens vrolijk vóór me! Huh?!
We lopen weer terug naar het pad waar de eerste oefenhond als op cue arriveert. We doen een paar oefeningen bij het passeren, dit is namelijk Brigitte haar grootste angst en helemaal wanneer Sem los loopt. Aan de lijn gaat snel goed, dus stel ik voor dat ik de riem vast houd terwijl Brigitte Sem naast zich moet houden zonder gebruik van de lijn. We passeren elkaar en het gaat voorbeeldig. Dat doen we dus nog een keer. Terwijl ik het teken geef om te gaan, blijf ik een pas achter en koppel Sem los. Vervolgens ga ik 5 meter achter Brigitte lopen. Brigitte heeft niks door en is bezig met het bij zich houden van Sem wat perfect lukt en ze passeren elkaar zonder problemen. En dan valt het kwartje en Brigitte maakt een klein sprongetje: Sem is los! Dat had ze even niet verwacht!
Dat was het bewuste duwtje in de goede richting dat ik nodig had. Blijkt dat Sem beter in mijn buurt blijft wanneer hij NIET is aangelijnd. Dat Sem onzeker is, werkt in dit geval in mijn voordeel…
Algauw meldden de andere twee ‘oefenhonden’ Sam en Jochem zich aan.
Jochem is wel een bekende van Sem en dat liet Sem dan ook duidelijk weten toen hij hem in het oog kreeg. Samen met Jochem heeft Sem als pup vaak in de tuin gespeeld en op het pad. Maar ook dat bleef niet zo. Toen Sem extreem last kreeg van groeipijn (ontstoken botvlies door snelle groei van de lange beenderen) en daarna de hormonen gingen opspelen, was van mij uit het spelen taboe geworden.
Het aangelijnd en los passeren van Jochem was in eerste instantie ook erg moeilijk voor Sem. Echter de aanhouder wint, zeker toen ik 1x een brokje gebruikte voor een goed resultaat. Nadat het de eerste keer succesvol verliep, was het voor Sem helemaal duidelijk wat er van hem verwacht werd.
Het ging vanaf dat moment steeds beter, vooral omdat ik steeds meer ontspannen ging lopen. Ik moet zelfs toegeven dat ik het op het laatste gewoon leuk ging vinden! Op de gemaakte videobeelden is ook duidelijk te zien hoe mijn lichaamshouding veranderde, van gespannen en onzeker naar doelbewust
Maar wat wil je ook, als je hond keurig aan je been los meeloopt, tussen andere honden in? En als je hond keurig met jou meeloopt, rondjes lopen om de anderen heen? En de anderen rondjes lopend om jou en je hond heen?
De moeilijkheidsgraad liep steeds sneller omhoog.
Tijdens het oefenen met de andere honden breng ik al snel de moeilijkheid omhoog. Brigitte en Sem kunnen het aan. Ze hadden voldoende rustpauze gehad terwijl we op de andere honden moesten wachten. Brigitte komt al snel haar zelf tegen en vraagt of ze even een koekje mag gebruiken. Natuurlijk is mijn antwoord. Als het jou helpt, moet je het zeker doen. Vandaar zie ik het alleen maar beter gaan, wat ik Brigitte ook voor de voeten gooi. Ik zie haar even slikken, haar herpakken en er voor gaan met gewenste resultaat als uitkomst. De connectie die zij heeft met Sem kan ze in haar eigen voordeel gebruiken, mits ze uit haar emotie blijft (tenzij het een positieve is….)
Aan Sem kon je merken dat hij moe werd. Het was inmiddels 13:00 uur en we waren om 10:30 uur begonnen! Ik merkte dat hij even een moment nodig had om de bij hem opgebouwde positieve spanning los te laten.
We waren alleen maar hard en serieus aan het werk geweest, terwijl er voor Sem geen spelmomenten waren geweest.
Dus toen we afscheid namen van alle honden, mocht Sem lekker uitrazen in de tuin.
Grappig om te merken, dat Sem’s energieniveau en die van mij enorm verbonden zijn! En dan bedoel ik niet alleen dat wanneer ik verdrietig of blij ben, dat Sem dat ook oppikt.
Nee, in dit geval merkte ik dat heel duidelijk tijdens het werken met elkaar.
Wanneer ik een Hallelujah-momentje had, danste hij op z’n achterpoten om me heen! En wanneer ik veel te gespannen was, was Sem dat daardoor ook en was het resultaat er ook naar.
Ik wist al dat visualiseren heel erg belangrijk is, wil je je doel halen.
Maar ik heb met name nu gevoeld/gezien, dat er op zo’n moment ook niks anders door je hoofd moet gaan, dan alleen DAT wat je wilt bereiken samen!
Net als je hond, moet je zelf ook in het hier en nu staan. Dat is het enige dat telt.
En dan voel je je samen één team: jij als roedelleider, en je hond als gewillig en volgzaam roedellid. Iets mooiers is er niet!
Arvid, enorm bedankt voor deze ervaring!
Zoveel geleerd, zoveel gevoeld, ik wil niet anders meer.
Ik ga vanaf nu elke dag verder op deze ingeslagen weg, ik weet dat WIJ het nu kunnen!
Brigitte & Sem
En Arvid
