Wat een verhaal! Deze hond was eerst sterk vermagerd gered uit een asiel. Na een tussenstop in een ander asiel, werd deze vent geplaatst. Vrolijk en met een beetje veel energie verliet hij het asiel om 2 maanden later terug te komen. Hij had zijn laatste eigenaresse ernstig toegetakeld en ook greep hij een medewerkster van het asiel op de dag dat hij terug kwam. Zijn ogen waren veranderd en in het asiel herkenden ze hem niet meer terug. Dit was niet de hond die de poort uit liep in maart. Om hem rust te geven, is hij in een apart blok gezet en mocht niemand van het personeel er nog bij. Hoever was hij veranderd en kon hij nog ooit herplaatst worden?

Dit was het punt waarop het asiel contact opnam met ons. Na het verhaal te hebben gehoord hebben we afgesproken dat de hond eerst even rust moest krijgen en dat we erna langs zouden komen om te zien of deze hond nog te redden was.

Aangekomen in het asiel hebben we eerst alles nog goed doorgesproken en zijn we naar de hond toe gegaan. De medewerksters van het asiel bleven buiten zodat ik zonder onrust kon zien hoe de hond reageert op vreemde mensen. Wat ik zag, was een extreem onzekere hond. Volledig gedrukte houding en een staart die in de buik leek te eindigen. Ook zijn blaf en “aanvallen” wezen op deze extreme onzekerheid. Maar de meegebrachte snack veranderde hem al vrij snel. Nog steeds onzeker en tussendoor blaffend, zag hij in dat het allemaal niet zo eng was. Langzaam kwam de staart onder de buik vandaan en bij het zien van het lekkers stopte hij met blaffen en begon voorzichtig lange slagen te maken met zijn staart.

Toen was het tijd om de asielmedewerksters er bij te halen. Nu hij wat ontdooid was, toonde hij een andere hond. Naast zijn onzekerheid werd een stukje frustratie zichtbaar. Het voordeel van zijn kennel, rust van andere honden, had ook een nadeel. Hoewel hij een buitenkennel heeft, kon hij niet op een speelweide komen. Voor zijn eigen veiligheid en die van de medewerkers van het asiel was hij niet uit zijn kennel gelaten. Een poging om hem mee te nemen naar een losloop veld strandde omdat dit niet veilig genoeg kon. Maar hij MOEST zijn kennel uit. Gelukkig had het asiel nog wat hekwerk over en hebben we de gang afgesloten wat aan zijn buitenkennel grenst. Op deze manier konden we hem gecontroleerd uit zijn kennel laten.

Eenmaal op het veld was hij net een toverbal. Binnen een minuut veranderde hij van onzeker naar een blije hond die ging snuffelen. Via een omweg konden we bij hem komen en zijn uiteindelijk met hem bezig geweest op het speelveld. Aan de medewerksters heb ik uitgelegd hoe ze op een veilige manier om kunnen gaan met hem. Hoe ze er voor kunnen zorgen dat de spanningen niet te ver oplopen en hoe ze hem kunnen lezen. Ook is aangegeven hoe ze dit verder kunnen uitbouwen. Hij moet weer vertrouwen krijgen in de mensheid en het personeel in hem. Het begin is er in ieder geval en hij is gered van de spuit*.

*Dit asiel heeft een niet doden beleid, maar het moet wel voor de hond en medewerkers haalbaar zijn om een hond te kunnen houden.