Honden in de maatschappij

Laatst had ik een interessante discussie met iemand over honden in de maatschappij. Wij mensen hebben een wereld om ons heen gecreëerd. Een wereld met afspraken. Een wereld met normen en waarden. Een wereld die opgedeeld is en waar je te maken hebt met cultuur verschillen. En waar je andere normen en waarden tegenkomt als je de wereld rond gaat.

In deze wereld, waar we blijkbaar exact weten wat er van ons verwacht wordt en mensen ons daar ook op aankijken wanneer we uit de pas lopen, hebben we de hond geadopteerd. Een hond is een dier die nog leeft volgens “de regels” van de natuur en die is over de hele wereld gelijk. Een hond kent onze regels niet. En dat kan wrijving geven.

In het gesprek kwam al snel naar voren: “maar ik ga mijn leven toch niet aanpassen aan de hond?”. En daar had deze persoon gelijk in, tot op zekere hoogte. Een hond heeft een heel scala aan signalen wat ze inzetten om aan te geven dat ze een situatie niet fijn vinden en daarmee proberen ze een conflict voor te zijn. Maar als we niet naar deze signalen “luisteren”, dan is een hond genoodzaakt om sterkere signalen te gebruiken om duidelijk te maken wat ze bedoelen.

Een hond wil niet bijten, maar als wij elke keer de grens over gaan van wat ze aan kunnen, zullen ze uiteindelijk “gedwongen” worden om dit wel in te zetten. Wij mensen doen eigenlijk hetzelfde. Als je iets niet leuk vindt, zal je daar waarschijnlijk iets van zeggen. Wordt hier nu niet naar geluisterd, dan zal je elke keer steeds duidelijker proberen aan te geven dat je het niet fijn vindt. Maar als de andere persoon hier steeds geen gehoor aan geeft, zal het uiteindelijk leiden tot ruzie. Deze ruzie is te vergelijk met bijten bij de hond. Iets wat je liever niet wil hebben of doen, maar als je geen andere uitweg meer hebt, wel gebeurt.
Na een ruzie, kan het allemaal weer goed komen. Maar als die andere persoon WEER over je grenzen heen gaat, zal je waarschijnlijk sneller boos worden en komt er sneller ruzie. Zo ook bij de hond. Na een bijtincident wil het niet zeggen dat een hond altijd wil bijten. Maar als je de grenzen blijft tarten, zal ook de hond steeds sneller gebruik maken van het middel wat werkt: bijten.

Wij doen in de ogen van de hond veel verkeerd, zijn asociaal, confronterend en zorgen er constant voor dat de hond in een vervelende situatie terecht komt.

Passeren op straat

Recht op elkaar aflopen is confronteren voor honden. Maar onze stoepen en paden zijn zo smal dat honden gedwongen worden om elkaar frontaal te naderen.

Kijken in de ogen

Een hond weet dat als ze oogcontact hebben, dit kan leiden tot een conflict. Dit is dan ook de reden dat honden wegkijken, niet om te laten weten wie hoger in rang is. Wij kijken honden eigenlijk altijd recht aan in de ogen, waarom?

Knuffelen

Door te knuffelen maken we het knuffelhormoon aan (oxytocine). Dit geeft ons een goed gevoel, maar is de hond daar ook bij gebaat?

En zo doen we in de ogen van de hond nog veel meer rare dingen. Als je bekijkt hoe vaak een hond dit allemaal accepteert, is het eigenlijk een ZEER sociaal dier en heeft het een ZEER hoge tolerantie. Moeten we dan ALLES accepteren? Nee, dat hoeft niet. Het is alleen wel belangrijk om een hond te begeleiden zodat een hond onze maatschappij aankan. Dit betekend dat je aan de slag moet zodat een hond bestand is tegen de asociale aspecten die wij introduceren. Wil dit zeggen dat je een hond helemaal moet veranderen? Nee, dat vind ik niet. Een hond is een hond en het is belangrijk om deze te respecteren. Maar omdat we toch allemaal bij elkaar leven, is het handig als je hond tegen alle prikkels kan die wij op zijn pad leggen.